คิดอย่างไรจึงตัดใจออกบวช ?

ดูก่อนภารทวาชะ ก่อนแต่การตรัสรู้ เรายังเป็นโพธิสัตว์อยู่ ได้มีความคิดอย่างนี้ว่า “ฆราวาสคับแคบ เป็นทางมาแห่งธุลีคือกิเลส การบรรพชาเป็นทางปลอดโปร่ง การที่ผู้ครองเรือนจะประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์โดย ส่วนเดียว ดุจสังข์ที่ขัดดีแล้วนั้น ไม่ใช่ทำได้ง่าย อย่ากระนั้นเลย เราพึงปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตเถิด” ในกาลต่อมา เรานั้นยังเป็นหนุ่มแน่น มีผมดำสนิท อยู่ในปฐมวัย เมื่อมารดาและบิดาไม่ปรารถนาจะให้บวช ร้องไห้คร่ำครวญน้ำตานองหน้า เราปลงผมและหนวด นุ่งผ้ากาสาวพัสตร์ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต เมื่อบวชแล้วก็แสวงหา ว่าอะไรเป็นกุศล แสวงหาทางอันประเสริฐคือความสงบซึ่งไม่มีทางอื่นยิ่งกว่า

สังคารวสูตร, ม.ม. ๑๓/๔๗๕/๖๐๐.