แมวซ่าเสียท่าลูกหนู

ภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว แมวตัวหนึ่งยืนคอยจ้องจับลูกหนูอยู่ที่กองขยะริมฝาเรือน ด้วยหวังว่า ‘ลูกหนูจักออกไปหาเหยื่อในที่ใด เราจักจับมันกินเสียในที่นั้น’ ต่อมา ลูกหนูออกไปหาเหยื่อ แมวนั้นก็รีบตะครุบลูกหนู แล้วกลืนกินทั้งเป็นอย่างรวดเร็ว ลูกหนูก็กัดไส้ใหญ่และไส้น้อยของแมวนั้น แมวนั้นจึงถึงแก่ความตาย หรือได้รับทุกข์ปางตาย เพราะการกินลูกหนูนั้น

ภิกษุบางรูปในธรรมวินัยนี้ก็เหมือนกัน เวลาเช้าครองจีวรถือบาตรเข้าไปบิณฑบาตยังหมู่บ้านหรือนิคม ไม่รักษากาย วาจา ใจ ไม่ตั้งสติไว้ให้มั่นคง ไม่สำรวมอินทรีย์ทั้งหลาย ครั้นเธอเห็นมาตุคามนุ่งห่มไม่เรียบร้อยในที่นั้น ราคะก็เสียบแทงจิตของเธอ ภิกษุนั้นมีจิตถูกราคะเสียบแทงแล้ว จึงถึงแก่ ความตายหรือทุกข์ปางตาย การที่เธอบอกคืนสิกขากลับมาเป็นคฤหัสถ์ นั้นแหละ จัดเป็นความตายในอริยวินัย การที่เธอต้องอาบัติเศร้าหมอง อย่างใดอย่างหนึ่ง และการประพฤติวัตรเพื่อออกจากอาบัตินั้น จัดเป็น ทุกข์ปางตาย
พิฬารสูตร, สํ.นิ.๑๖/๒๓๒/๓๒๑.