แสดงธรรมด้วยความบริสุทธิ์

ภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุรูปใดมีความคิดอย่างนี้ว่า “ไฉนหนอ ชนทั้งหลายพึงฟังธรรมของเรา ครั้นฟังแล้ว พึงเลื่อมใสธรรมของเรา และผู้ที่เลื่อมใสแล้ว พึงทำอาการของผู้เลื่อมใสต่อเรา” จึงแสดงธรรมแก่ชนเหล่าอื่น ธรรมเทศนาของภิกษุเช่นนี้ ชื่อว่าไม่บริสุทธิ์

ส่วนภิกษุรูปใดมีความคิดอย่างนี้ว่า “พระธรรมเป็นธรรมที่พระผู้มี-- พระภาคตรัสไว้ดีแล้ว ผู้ปฏิบัติจะพึงเห็นชัดด้วยตนเอง ไม่จำกัดกาล ควรเรียกให้มาดู ควรน้อมเข้ามาในตน อันวิญญูชนจะพึงรู้เฉพาะตน ไฉนหนอ ชนทั้งหลายพึงฟังธรรมของเรา ครั้นฟังแล้ว พึงรู้ทั่วถึงธรรม และ ครั้นรู้ทั่วถึงธรรมแล้ว จะพึงปฏิบัติเพื่อความเป็นอย่างนั้น” จึงแสดงธรรม แก่ชนเหล่าอื่น

เธออาศัยความที่พระธรรมเป็นธรรมดี จึงแสดงธรรมแก่ชนเหล่าอื่น อาศัยความกรุณาจึงแสดงธรรมแก่ชนเหล่าอื่น อาศัยความเอ็นดูจึงแสดงธรรมแก่ชนเหล่าอื่น อาศัยความอนุเคราะห์จึงแสดงธรรมแก่ชนเหล่าอื่น ด้วยประการฉะนี้ ธรรมเทศนาของภิกษุเช่นนี้แล ชื่อว่าบริสุทธิ์

จันทูปมาสูตร, สํ.นิ.๑๖/๑๔๖/๒๓๘.