สุนัขขี้เรื้อนอยู่ไม่สุข

“ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอเห็นสุนัขจิ้งจอกแก่ที่มาอาศัยอยู่หรือ”

“เห็นแล้ว พระพุทธเจ้าข้า”.

“ภิกษุทั้งหลาย สุนัขจิ้งจอกตัวนั้น เป็นโรคเรื้อนวิ่งไปมาบนแผ่นดินก็ ไม่เป็นสุข อยู่ที่โคนไม้ก็ไม่เป็นสุข อยู่ในกลางแจ้งก็ไม่เป็นสุข เดิน ยืน นั่ง นอนในที่ใดๆ ก็เป็นทุกข์ในที่นั้นๆ

ภิกษุบางรูปในพระธรรมวินัยนี้ก็เหมือนกัน ถูกลาภสักการะและเสียง เยินยอครอบงำ ย่ำยีจิต อยู่ในเรือนว่างก็ไม่ยินดี อยู่ที่โคนไม้ก็ไม่ยินดี อยู่ในที่แจ้งก็ ไม่ยินดี เดิน ยืน นั่ง นอนในที่ใดๆ ก็เป็นทุกข์ในที่นั้นๆ
ภิกษุทั้งหลาย ลาภสักการะและเสียงเยินยอ เป็นสิ่งที่ทารุณ แสบเผ็ดหยาบคาย เป็นอันตรายต่อการบรรลุธรรมอันเกษมจากโยคะซึ่งไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า เพราะเหตุนั้น เธอทั้งหลายพึงสำเหนียกอย่างนี้ว่า “เราทั้งหลายจักไม่เยื่อใยในลาภสักการะและเสียงเยินยอที่เกิดขึ้น แม้ลาภสักการะและเสียง เยินยอที่เกิดขึ้นแล้ว ต้องไม่ครอบงำจิตของเรา” เธอทั้งหลายพึงสำเนียกไว้อย่างนี้แล”

สิคาลสูตร, สํ.นิ.๑๖/๑๖๔/๒๗๐.